Aποσπάσματα ομιλίας του Προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του Κόμματος

Τις μέρες αυτές βλέπουμε να βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγάλη παγκόσμια κρίση. Και όλα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τη παταγώδη χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης, από εξελίξεις απίστευτες για την αγωνιώδη κρατική στήριξή των υπό κατάρρευση παντοδύναμων χρηματιστηριακών αγορών, εξελίξεις που λίγα χρόνια πριν κανείς δε θα μπορούσε να διανοηθεί, συμβαίνουν σήμερα και σηματοδοτούν το πέρασμα σε μια νέα ιστορική φάση. Βλέπουμε οικονομικούς κολοσσούς, που πριν από μερικά χρόνια η θέση τους στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα θεωρείτο ακλόνητη, να καταφεύγουν σε κρατική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τα χρέη τους. Και βλέπουμε κυβερνήσεις, όπως αυτή των ΗΠΑ, που είχαν αναγάγει τον νεοφιλελευθερισμό σε επίσημη θρησκεία τους, που δεν δίστασαν να τον διαδώσουν σε ολόκληρο τον πλανήτη ακόμα και με τα όπλα, να επιστρατεύουν σήμερα τεράστια ποσά κρατικού χρήματος, προκειμένου να σώσουν για να στηρίξουν τους καταρρέοντες κολοσσούς.
Πρέπει να δούμε τι σημαίνει πρακτικά αυτή η εξέλιξη. Τι σηματοδοτεί το αδιαμφισβήτητο πια γεγονός ότι ο νεοφιλελευθερισμός χάνει την ηγεμονία. Από την μια μεριά ότι θα σταματήσει να αξιώνει πλέον να είναι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Και ότι οι δυνάμεις της αριστεράς που σε μια εποχή που εμφανίζονταν ως μονόδρομος η υποταγή ακόμα και της πολιτικής στην ασύδοτη και ανεξέλεγκτη λειτουργία της αγοράς, ήταν απελπιστικά μόνες στην αντίθεσή τους στους μονόδρομους και πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, σήμερα από θέσεις ισχύος θα επιτείνουν τη πάλη και τη παρέμβασή τους για να δρομολογηθούν εξελίξεις σε μια εναλλακτική κατεύθυνση.
Ήδη αμφισβητείται πολύ πιο επιθετικά η λεγόμενη ʽενιαία σκέψηʼ ή ο ρόλος της Παγκόσμιας τράπεζας και του Παγκόσμιου οργανισμού εμπορίου.
Στην Λατινική Αμερική γίνεται σφοδρός αγώνας να δημιουργηθεί χώρος έξω από την ηγεμονία των αγορών. ΝΑ κατακτηθούν ξανά τα δημόσια κοινωνικά αγαθά. Να ξαναγίνει κοινωνική αξία η εξάλειψη της φτώχειας και η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Και είναι ένας αγώνας ιδιαίτερα σκληρός.
Στην Βολιβία, τούτες τις ώρες, ο κόσμος είναι στους δρόμους. Και δίνει μια μεγάλη μάχη απέναντι στους παραστρατιωτικούς εγκληματίες, μια μάχη για την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μια μάχη που την παρακολουθεί όλος ο πλανήτης.
Αλλά δεν είναι μόνο στη Λατινική Αμερική που κλονίζεται το ιδεολόγημα των μεταρρυθμίσεων που σαν τυφώνας σάρωσαν τις κοινωνική συνοχή και το κοινωνικό κράτος από τις αρχές της δεκαετίας του ʽ90 μέχρι σήμερα. Στην Ευρώπη το ιδεολόγημα του τέλους των ιδεολογιών, του τέλους της εργασίας που σήμαινε τέλος της σταθερούς και πλήρους απασχόλησης, της αποχώρησης του δημόσιου και κοινωνικού ελέγχου από την οικονομία και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, από την ενέργεια και τις μεταφορές, από τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία, σήμερα αμφισβητείται ανοιχτά γιατί έχει κατά κράτος ηττηθεί.
Και δεν έχει ηττηθεί μόνο ο Θατσερισμός και η επιθετική πολιτική της νεοφιλελεύθερης δεξιάς στην Ευρώπη αλλά έχει ηττηθεί και ο Μπλερισμός που τον ακολούθησε και η επιθετική πολιτική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που μας παρουσίαζε, μόλις πριν από λίγα χρόνια, ως μονόδρομη επιλογή τις ιδιωτικοποιήσεις και την παραχώρηση της δημόσιας σφαίρας στους νόμους της αγοράς.
Θυμηθείτε πριν λίγα χρόνια τι μάχη δίναμε με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ γιατί ήμασταν αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και μας αντιμετωπίζανε και τότε, περίπου όπως και τώρα, ως δογματικούς, ως εμμονικούς στη στείρα διαμαρτυρία, που δεν έχουμε ρεαλισμό και δε βλέπουμε μπροστά. Ε, λοιπόν σήμερα αποδεικνύεται ότι ούτε και μεις μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο μπροστά βλέπαμε και πόσο σύντομα θα δικαιωνόμασταν από τις εξελίξεις.
Ένα παράδειγμα ακόμα. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, το κυρίαρχο μοντέλο για την κοινωνική ασφάλιση που προωθούσαν τα ισχυρά οικονομικά κέντρα, και το λόμπι που ηγεμονεύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν το περίφημο σύστημα τριών πυλώνων. Τι σημαίνει αυτό; Ξήλωμα της κοινωνικής ασφάλισης όπως την ξέραμε. Μια εθνική σύνταξη πείνας και από εκεί και πέρα, όλες οι ασφαλιστικές εισφορές στα χρηματιστήρια. Το έχουμε δει ως εκσυγχρονιστικό σχέδιο και από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Στο πρόγραμμα του 2004, με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου διεκδίκησε την πρωθυπουργία, αυτό το σχέδιο είχε περίοπτη θέση. Σήμερα μετά από τις τελευταίες εξελίξεις τι έχουν να πουν, πως θα το προωθήσουν; Πως θα πουν στον κόσμο, αφήστε μας να ξηλώσουμε τα ταμεία και να βάλουμε τις εισφορές σας στα χρηματιστήρια; ΘΑ ξεσηκωθεί το σύμπαν. Γιατί είναι πια κατανοητό ότι οι περίφημες ελεύθερες αγορές δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν κανένα απολύτως κοινωνικό πρόβλημα. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαλύουν την κοινωνία, να την στερούν από κάθε πόρο και να δημιουργούν τεράστιες περιουσίες με το πάτημα ενός κουμπιού.
Αυτά που λέγαμε εμείς τόσα χρόνια και μας κατηγορούσαν για νεοκομμουνιστικές μεταλλάξεις, σήμερα αρχίζουν και γίνονται συνείδηση σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων.
Από την άλλη, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι αυτό το οικονομικό σύστημα, το χειρότερο το πιο άδικο και το πιο καταστροφικό που επινόησε ποτέ η ανθρωπότητα, θα μας αφήσει τόσο εύκολα ήσυχους.
Βλέπουμε ήδη και στην χώρα μας, ότι οι τράπεζες, που κρατάνε την κοινωνία από το λαιμό, πάνε να βγάλουν τα σπασμένα και ακόμα περισσότερα, από αυτούς τους οποίους ήδη εκμεταλλεύονται, και τους εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο. Ακόμα περισσότερη τοκογλυφία, ακόμα περισσότερη ασυδοσία, ακόμα μεγαλύτερο ξεπούλημα για να εξισορροπήσουν τις ζημιές και την επισφάλεια που τους προκάλεσε η ίδια τους η απληστία.
Και φυσικά με την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης του κ. Καραμανλή και του κ. Αλογοσκούφη, που διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι θα συνεχίσουν το ξεπούλημα όπου και όπως μπορούν. Ή τουλάχιστον αυτό έκαναν μέχρι την ΔΕΘ, από όπου και άρεσε η ραγδαία κατάρρευση της κυβερνητικής εικόνας.
Πρέπει λοιπόν να έχομε διαρκώς στο μυαλό μας ότι η κρίση θα προκαλέσει όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων. Και ότι όλο το βάρος στο επόμενο διάστημα πέφτει στους αγώνες, που υπερασπίζονται την δουλειά, την κοινωνική αλληλεγγύη, τα δικαιώματα, το περιβάλλον.
Η κυβερνητική κατρακύλα: Εξ ίσου σημαντικές είναι οι εξελίξεις και η κινητικότητα στην εσωτερική πολιτική σκηνή. Η τελευταία κίνηση που κατάφερε να κάνει η κυβέρνηση με δική της πρωτοβουλία, ήταν τα φορολογικά μέτρα Αλογοσκούφη. Από εκεί και πέρα άρχισε ο κατήφορος. Γυρίσανε από την Θεσσαλονίκη σαν βρεγμένες γάτες. Και ειδικά ο πρωθυπουργός, του οποίου η εικόνα υποτίθεται ότι ήταν άτρωτη.
Καραμανλής: Και σήμερα στην ομιλία του στη Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του προσπάθησε έστω και καθυστερημένα να αλλάξει επικοινωνιακή τακτική και να έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να παριστάνει τον αποφασισμένο ηγέτη που τα παίρνει όλα πάνω του και τα απειλεί τους αντάρτες να τον απαλλάξουν από την ευθύνη να κυβερνά αυτό το ναυάγιο που λέγεται κυβέρνηση της χώρας. Ξεχνά όμως ο πρωθυπουργός ότι το πραγματικό του πρόβλημα δεν είναι η πιθανή ανταρσία των βουλευτών της ΝΔ αλλά η ανταρσία της κοινωνίας απέναντι στη πολιτική του. Η ανταρσία των νέων που δεν ανέχονται να τους πετά στα κολέγια και στην ανεργία, η ανταρσία των φοιτητών που δε θα ανεχθούν για πολύ την απαξίωση των σπουδών τους, η ανταρσία των εργαζομένων στην Ολυμπιακή που τους πετάει στο δρόμο, η ανταρσία των δανειοληπτών που θα δουν σε λίγες μέρες τη κρίση να ξεσπάει στο κεφάλι τους. Και εν πάση περιπτώσει αν ο πρωθυπουργός θέλει να απαλλαγεί από την ευθύνη να κυβερνά το ναυάγιο της κυβέρνησής του δε χρειάζεται να προκαλεί τον κ. Τατούλη να του δώσει λύση διαφυγής, μπορεί να το κάνει και μόνος του καλώντας το λαό να αποφασίσει, προκηρύσσοντας εκλογές για να καταγραφούν οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί, για να αλλάξει το τοπίο και να δοθεί ελπίδα στο τόπο από μια νέα πλειοψηφία με επίκεντρο τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η συνεχής επανάληψη στερεότυπων δηλώσεων «δεν θα φοβηθώ το πολιτικό κόστος», «προτιμώ να είμαι χρήσιμος παρά ευχάριστος», δεν αποδίδει πλέον. Δεν μπορεί να καλύψει επικοινωνιακά την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Την χαριστική παραχώρηση της Ολυμπιακής σε ιδιωτικά συμφέροντα. Την επίθεση στην δωρεάν δημόσια εκπαίδευση. Τα αίσχη του Βατοπεδίου, με τους πνευματικούς να ξεπλένουν δημόσια περιουσία και να την πουλάνε σε εταιρείες.
Και οι συνεχείς αποκαλύψεις σκανδάλων που είτε αφορούν τη μεταβίβαση δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά συμφέροντα είτε αφορούν τη παροχή πολιτικής προστασίας στη λειτουργία του παρακράτους και στη λειτουργία της παραοικονομίας του παρακράτους που θυμίζει φαινόμενα Σικελίας, όπως για παράδειγμα όσα αποκαλύφθηκαν από τη καταδίκη του κου Κεφαλογιάννη, δεν μπορεί να θεωρηθούν ως απλά και μεμονωμένα περιστατικά. Εδώ βρισκόμαστε -και βρισκόμαστε εδώ και πολλά χρόνια – απέναντι σε μια δομική σήψη. Βρισκόμαστε απέναντι σε φαινόμενα κρίσης ενός συστήματος που τρέφεται και αναπαράγεται από τις σχέσεις διαπλοκής της οικονομικής και της πολιτικής εξουσίας. Και οι συνεχείς αποκαλύψεις πολλές εκ των οποίων πηγάζουν από τα αντικρουόμενα συμφέροντα εντός τους συστήματος και από τις εγγενείς αντιθέσεις συμφερόντων εντός του πλέγματος της διαπλοκής, φανερώνουν ότι το σύστημα βρίσκεται σε δομική κρίση.
Ως απότοκο αυτής της κρίση είμαστε βέβαιοι ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε και θα μάθουμε ακόμη περισσότερα. Αφού μάθαμε ποιο ήταν το κέρδος και ποιοι κερδίσανε από το ξεπούλημα του ΟΤΕ, αφού μάθαμε ποιοι κερδοσκοπούν από τη λεηλασία της ΔΕΗ, σε λίγο θα μάθουμε και ποια συμφέροντα θα ευνοηθούν από τη διάλυση της Ολυμπιακής και του ΟΣΕ. Και βέβαια είμαστε προετοιμασμένοι να μην τους δούμε να κουρνιάζουν στη γωνία τους αλλά να μας επιτίθενται λυσσαλέα και με θρασύτητα. Είμαστε προετοιμασμένοι και αισθανόμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς όταν δεχόμαστε επιθέσεις απροκάλυπτες γιατί αυτές απλά επιβεβαιώνουν ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Ότι η παρουσία μας και η δυναμική μας ενοχλεί και ότι κοιμούνται και ξυπνάνε με ένα βάσανο μεγάλο: Να καταφέρουν να μειώσουν την αυξανόμενη επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στη κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Θα προσπαθήσουν πολύ και με πολλούς τρόπους. Δε θα τα καταφέρουν. Θα αποτύχουνε. Θα αποτύχουν γιατί η δυναμική της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν είναι δημοσκοπική, δεν είναι μιντιακή, είναι βαθιά κοινωνική. Και αν τους προβληματίζει και θέλουν να την αναστείλουν δεν έχουν παρά να στραφούν στην αιτία που την προκαλεί, δηλαδή στη πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων που οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και οδηγεί σε αδιέξοδο ολοένα και περισσότερα στρώματα της κοινωνίας
Τώρα, που η δυσαρέσκεια διευρύνεται καθημερινά, όταν μαζί με τις πολιτικές τους στοχεύσεις έρχεται στο φως και ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύονται, ξαφνικά ο πρωθυπουργός άρχισε να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Και προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα στον επικοινωνιακό τομέα για να μην οδηγηθεί σε ναυάγιο.
Όμως οι τεχνικές επικοινωνίας, όσο επαγγελματικές και αν είναι έχουν ένα πρόβλημα. Για να αποδώσουν πρέπει να απευθύνονται σε απαθείς ανθρώπους. Όχι σε μια θυμωμένη κοινωνία, που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Που οι μισθοί φτάνουν για την πρώτη βδομάδα, και φεύγουν στα δάνεια και τα φροντιστήρια. Που το μέλλον των παιδιών είναι στην ανασφάλιστη εργασία και στα 500 ευρώ. Που οι συντάξεις θίγουν την αξιοπρέπεια και την περηφάνια των ανθρώπων.
Από την άλλη μεριά έχουμε την περίφημη κοινωνική στροφή του ΠΑΣΟΚ. Μια στροφή που τρέχει πίσω από τις δημοσκοπήσεις. Και που παρά τις γενικές εξαγγελίες – εξαγγελίες που δεν έλειψαν ούτε από τη Νέα Δημοκρατία σε ανάλογες περιόδους – δεν κάνει βήμα πίσω από την ανασφάλιστη εργασία των νέων, την χαμηλή φορολογία στα επιχειρηματικά κέρδη, την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων.
Που δεν ακουμπάει τις επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, μια ιστορική συνεισφορά των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία. Που δεν ακουμπάει την δημόσια περιουσία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, δηλαδή τα αγαθά που έχει βάλει στο μάτι η απληστία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Που προσπερνά με τεχνάσματα τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας.
Μας κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι κάνοντας κριτική στη δεξιά πολιτική δεν παραλείπουμε να αναφερθούμε στη δική τους διακυβέρνηση. Μας κατηγορεί ότι δεν παραλείπουμε να αναδεικνύουμε την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ για τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, για τη διάλυση της Ολυμπιακής, για την απαξίωση των δημόσιων πανεπιστημίων και την απόπειρα κατάργησης του άρθρου 16, για την επισφαλή απασχόληση και τη δημιουργία της γενιάς των 700 ευρώ.
Ακόμα περισσότερο μας κατηγορούν ευθέως γιατί στην υπόθεση του Βατοπεδίου δεν παραλείψαμε να αναφερθούμε στην εποχή που ξεκίνησε το αλισβερίσι με τη μονή και που υπουργοί ήτανε στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Μας λένε ότι έτσι συμψηφίζουμε τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης με τις ευθύνες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
Στην πραγματικότητα μας ζητάνε να λέμε ψέματα στον Ελληνικό λαό. Ή έστω να λέμε τη μισή αλήθεια. Να λέμε δηλαδή τι κάνει ο κος Χατζηδάκης στην Ολυμπιακή, αλλά να μην λέμε τι έκανε ο κος Βερελής. Να λέμε τι έκαναν οι υπουργοί της ΝΔ στο Βατοπέδι αλλά να μην λέμε τι έκαναν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ στη μονή Τοπλού. ΝΑ λέμε πως πήγαν τα χρήματα της Siemens στα ταμεία της Ρηγίλης αλλά να μην ασχολούμαστε με το πώς έφθασαν στα ταμεία της Χαριλάου Τρικούπη.
Ε λοιπόν τους απαντάμε ότι εμείς δε μπορούμε να λέμε τη μισή αλήθεια, δε μπορούμε να λέμε κρύβουμε την αλήθεια, δε μπορούμε να λέμε ψέματα στον κόσμο που μας ακούει. Δε μπορούμε παρά να λέμε όλη την αλήθεια γιατί αυτό ζητάει ο κόσμος από μας και κυρίως γιατί αυτό ζητά από και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ που μας παρακολουθεί και μας συναντά στους κοινωνικούς αγώνες και που ανεξάρτητα από το αν θα μας συναντήσει και στην κάλπη ή όχι ζητά από μας να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μετατοπίζουμε διαρκώς προς τα αριστερά τη πολιτική ζωή του τόπου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, ζούμε ένα τέλος εποχής. Το καράβι του δικομματισμού έχει υποστεί ρήγμα και μπάζει από παντού νερά. Οι προσπάθειες αναστήλωσης του δικομματισμού δεν πρόκειται να καρποφορήσουν. Ούτε μέσα από επιφανειακά παιχνίδια, ούτε μέσα από το παιχνίδι των εντυπώσεων. Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι να μπει στο παιχνίδι η κοινωνία. Να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων. Και εδώ είναι η ευθύνη και η υποχρέωση της Αριστεράς.
Σήμερα, πρέπει η ριζοσπαστική Αριστερά να στραφεί ολοκληρωτικά στους κοινωνικούς αγώνες, στα κοινωνικά μέτωπα. Σε κάθε πεδίο στο οποίο γίνεται σύγκρουση με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού. Στην παιδεία που απειλείται με ολοκληρωτική απαξίωση. Στο περιβάλλον. Στις δημόσιες επιχειρήσεις που λεηλατούνται από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Και πολύ περισσότερο στον χώρο των νέων. Στην γενιά των 700 ευρώ, που εντάσσεται στην αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα και χωρίς μέλλον. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους συναντήσουμε. ΝΑ τους βοηθήσουμε να αποκτήσουν φωνή. ΝΑ τους βοηθήσουμε να αυτοοργανωθούν, να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, να συνειδητοποιήσουν την δύναμή τους.
Πρέπει να στραφούμε στην κοινωνία σε όλα τα μέτωπα. Θέλω εδώ να χαιρετήσω την νεολαία Συνασπισμού που τόλμησε να κάνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Έκανε συμβολικές κινήσεις μπλοκάροντας πλειστηριασμούς και εισβάλλοντας σε εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων. Θέλω να χαιρετήσω τους συντρόφους της Αχαΐας και της Κορίνθου, που βγαίνουν στα διόδια για να οργανώσουν την κοινωνική ανυπακοή, απέναντι σε μια τεράστια κοροϊδία.
Θέλω να χαιρετίσω όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες σε όλη την Ελλάδα, που δίνουν τέτοιου είδους μεγάλες και μικρές μάχες για όλα τα κοινωνικά προβλήματα. Αυτά πρέπει να είναι τα παραδείγματα για την σχέση της Αριστεράς με την κοινωνία. Και οφείλουμε να δούμε πως θα μετατρέψουμε κινήσεις συμβολικού χαρακτήρα σε μέτωπα διαρκούς πάλης. Γιατί μόνο έτσι θα αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί. Μόνο έτσι θα μπει η κοινωνία στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Μόνο έτσι θα προκύψουν εναλλακτικές λύσεις στο επίπεδο της προγραμματικής διακυβέρνησης. Με την κοινωνία, τους εργαζόμενους, την γενιά των 700 ευρώ στη γωνία, κάθε προσπάθεια για εναλλακτικές λύσεις θα μείνει γράμμα κενό.
Αυτό είναι το δικό μας σχέδιο. Ένα σχέδιο που χτίζεται καθημερινά, με την ενότητα, την κοινή δράση, την αναμέτρηση με τα κοινωνικά προβλήματα. Ένα σχέδιο που θα φέρει τις κοινωνικές δυνάμεις στο προσκήνιο και θα οδηγήσει σε μια νέα προοπτική, με επίκεντρο τις δυνάμεις της Αριστεράς.
Ένα σχέδιο που θα συσπειρώσει Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές, Αριστερούς Ριζοσπάστες, Οικολόγους, κοινωνικούς αγωνιστές και αγωνίστριες, γύρω από έναν ευρύ αριστερό πόλο. Ένα σχέδιο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και που θα δημιουργήσει διεξόδους από την σημερινή κρίση, στηριγμένο στις δυνάμεις που υπερασπίζονται την κοινωνία, την δουλειά, το περιβάλλον, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.