Στους αντίπαλους λέμε: «Απολύστε τους επικοινωνιολόγους και φύγετε», στους συντρόφους φωνάζουμε: «Ελάτε να ενωθούμε, το ΄χει ανάγκη ο τόπος».

22/03/2012
Μερες πούναι - του Δημήτρη Βίτσα

Τα επικοινωνιακά επιτελεία του συστήματος έχουν πάρει φωτιά. Εισηγήσεις, παραεισηγήσεις και προτεινόμενες τακτικές προς τις ηγεσίες της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ., της ίδιας της τρόικας. Από κοντά δελτία ειδήσεων, τηλεοπτικές εκπομπές, πλούσια αρθρογραφία. Όλοι μαζί και ταυτοχρόνως προσπαθούν να αποδείξουν πως ότι βιώνει ο κόσμος της εργασίας είναι μια οφθαλμαπάτη, πως άλλα είναι τα ζητήματα. Και πως ένας είναι ο εχθρός: Η αριστερά και ακόμα πιο συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο απροσδιόριστος παράγοντας της πολιτικής ζωής, που δεν μπορεί να χειραγωγηθεί από το μνημονιακό μπλοκ, που δεν θέλει να λειτουργήσει ως αντίβαρο σε μια δεδομένη συστημική ισορροπία, αλλά επιχειρεί κιόλας να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό με τεράστια συμβολή στην κοινωνική αντίσταση και αλληλεγγύη, με ενωτική για την αριστερά πρόταση ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, με εναλλακτικό πρόγραμμα σε σύγκρουση και πλήρη αντίθεση με το μνημόνιο, δηλαδή το προεκλογικό πρόγραμμα του δικομματισμού. Γι΄αυτό ο κ. Σαμαράς αισθάνθηκε την ανάγκη να προσέλθει, κοντά μεσάνυχτα, στη Βουλή για να επιτεθεί στην Αριστερά, γι αυτό τα στελέχη της Ν.Δ. σε πραγματική συγχορδία επαναλαμβάνουν ακόμα και με τις ίδιες λέξεις τα ίδια «επιχειρήματα» ενάντια στην αριστερά, γι αυτό ο κ. Βενιζέλος στην παρθενική του ομιλία του προς την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, ως πρόεδρος του, προέταξε τις επιθετικές αναφορές του προς την αριστερά σε σχέση με την κριτική προς τη Ν.Δ. Από το καπέλο του συστήματος τις τελευταίες ημέρες έχουν βγει νέοι επικοινωνιακοί λαγοί:

Λαγός 1ος: Τί θα γίνει στις εορταστικές εκδηλώσεις και παρελάσεις της 25ης Μαρτίου; Όλα τα παπαγαλάκια μαζί φωνασκούν για κινδύνους επεισοδίων, για την ανάγκη προετοιμασίας του «κράτους» κ.λ.π. Ορατός ο στόχος τους: Επεισόδια = αριστερά, μη επεισόδια=υποχώρηση της αριστεράς. Το δικαίωμα ενός λαού να τιμά τις επετείους με τον τρόπο που ο ίδιος διαλέγει, να τις συνδέει με τις ανάγκες του σήμερα, να φωνάζει το δίκιο του μαζικά, ειρηνικά, μαχητικά για τους επικοινωνιολόγους του συστήματος είναι ζήτημα άνευ ουσίας. Κι όμως αυτό το δικαίωμα υπερασπίζεται αταλάντευτα ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να πέφτει σε λακκούβες προβοκάτσιας, σε στημένες συστημικές καταστάσεις, σε βία που το ίδιο το σύστημα υποθάλπει και ενίοτε δημιουργεί.

Λαγός 2ος: Η σύνδεση της αύξησης της εγκληματικότητας με τους μετανάστες. Το παιχνίδι χρειάστηκε και συνάντηση Χρυσοχοϊδη-Σαμαρά. Κι ας έχουν ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. το Δουβλίνο ΙΙ που απαγορεύει τη διέλευση μεταναστών από την Ελλάδα προς άλλες χώρες της Ε.Ε. κι ας έχουν γκετοποιήσει ολόκληρες περιοχές της Αθήνας παρέχοντας χώρους δράσης σε φασιστικές συμμορίες. Κι ας γνωρίζουν καλά πως υπάρχει έντεχνη μεταφορά του παραεμπορίου και της διακίνησης ναρκωτικών από την οδό Μενάνδρου προς πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας (Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, κ.λ.π.). Κι ας γνωρίζουν καλά πως σε περίεργα παράνομα κυκλώματα προΐστανται «μπαλαμός».

Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (sic) έχει μετατραπεί με την είσοδο του κ. Χρυσοχοϊδη σε ένα τεράστιο επικοινωνιακό επιτελείο που δεν χρησιμοποιεί μόνο τις κλασικές μορφές προπαγάνδας, αλλά και τις ίδιες τις δυνάμεις καταστολής. Προσπαθεί να φέρει στο φως τον πιο συντηρητικό κοινωνικό αυτοματισμό. Εκκολάπτει έτσι και το αυγό του φιδιού δια πάσαν χρήση. Την ίδια στιγμή η αλήθεια είναι πως κατά δεκάδες χιλιάδες οι μετανάστες φεύγουν από τη χώρα (δουλειά και φαγητό ψάχνουν οι συνάνθρωποι μας), η μαύρη εργασία ανθεί ακόμα και σε κατάσταση πλήρους κατεδάφισης των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, κατά εκατοντάδες χιλιάδες αυξάνουν οι άνεργοι, οι άστεγοι της Αθήνας είναι περισσότεροι από τον πληθυσμό μιας μέσης περιφερειακής πρωτεύουσας. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής και όσο κι αν προσπαθούν να δείξουν αλλού, το πρόβλημα είναι μέσα στο κάθε σπίτι και πάνω στο τραπέζι. Εισόδημα απ΄τη μια, λογαριασμοί και ανάγκες από την άλλη. Κι αυτά στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είναι ίσα. Πάντα είναι σε βάρος των εισοδημάτων, αν υπάρχουν κι αυτά.

Λαγός 3ος: Έχει και η αριστερά ευθύνες, γιατί έκανε απεργίες, γιατί υποστήριζε συνδικαλιστικά αιτήματα, γιατί έδιωχνε τις εταιρείες από τη χώρα κ.λ.π. Μας κουνάνε λοιπόν το δάχτυλο αυτοί που δημιούργησαν ένα σάπιο σύστημα, ένα πελατειακό κράτος που εκτρέφει τη διαφθορά με μοναδικό στόχο την αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Όλα, μα όλα είχαν από πίσω τους την αναπαραγωγή του ίδιου συστήματος σε επίπεδο πολιτικό κοινωνικό, συνδικαλιστικό, πολιτιστικό, αθλητικό κ.λ.π. Είναι αυτοί που δημιούργησαν την κουλτούρα του εύκολου χρήματος, της υπεραπόδοσης του δήθεν επενδυόμενου χρηματιστικού κεφαλαίου, του ίδιου του χρηματισμού. Αυτοί που διαλύουν την όποια παραγωγική συγκρότηση της χώρας, που κλείνουν τις μικρές βιομηχανίες και βιοτεχνίες, που βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά. Αυτοί που έδιωξαν όχι μόνο τις πιθανές επενδύσεις (να μας πούνε βέβαια ποιες ήταν), αλλά δέχτηκαν τις μίζες και δημιούργησαν σκάνδαλα τύπου SIEMENS, Βατοπεδίου κ.λ.π. Φταίνε για το παρελθόν και το παρόν. Ανατρέποντάς τους να τους κάνουμε να μην φταίνε και για το μέλλον. Το παρόν και το μέλλον ανήκει στον κόσμο της εργασίας στη βάση ενός προγράμματος αντίστοιχου με τις κοινωνικές ανάγκες, προγράμματος για το σήμερα στραμμένο προς το μέλλον.

Αν μπορεί να καταλογίσει κανείς ευθύνη στην αριστερά, αυτή είναι μία: Ότι δεν ξεπερνά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, ώστε να ενώσει τη δράση της στο καθήκον της συγκυρίας, στον παρόν και το επείγον. Αλλά αυτό δεν αφορά το ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά τις ηγεσίες του ΚΚΕ, της Δημ. Αρ. και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, που εύκολα ανακαλύπτουν τις διαφωνίες και ορθώνουν τείχη. Όμως τις διαφωνίες μπορεί κανείς να τις δει είτε ως άρνηση, είτε ως πεδίο συζήτησης και να προχωρά με τις συμφωνίες. Αν οι συμφωνίες δεν συγκροτούν ένα πρόγραμμα, κατά πως θα το ΄θελε ο καθένας, δεν πειράζει. Θαρρετά το λέμε στο λαό, ξεκαθαρίζοντας πως και σ΄αυτό το επίπεδο είμαστε υπήκοοι της δημοκρατίας του. Άρα και στο επίπεδο της αριστεράς δεν είναι, όλες οι δυνάμεις, το ίδιο υπόλογες απέναντι στο καθήκον της συγκυρίας. Κι αν στους αντίπαλους λέμε: «Απολύστε τους επικοινωνιολόγους και φύγετε», στους συντρόφους φωνάζουμε: «Ελάτε να ενωθούμε, το ΄χει ανάγκη ο τόπος».