ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΟΥ

Της Ζωής Λιβανίου - Γκίκα
Από παιδί θυμάμαι πως η πόρτα το σπιτιού μας ήταν χωρίς κλειδί, ή στην καλύτερη περίπτωση το κλειδί στην πόρτα. Έτσι όποιος γνωστός, φίλος, συγγενής, και κυρίως γείτονας ερχόταν, άνοιγε και έμπαινε.
Σαν το σπίτι σας (λέει ο λαός) και εμείς το είχαμε κάνει πράξη.
Περνώντας τα χρόνια μας έλεγαν "είναι δυνατόν να έχετε πάντα το κλειδί στην πόρτα;".
Ε ναι λοιπόν ήταν δυνατόν και έτσι πολλά βράδια, κοιμόμασταν. Ο καιρός περνούσε οι συνθήκες της ζωής άλλαζαν, η κοινωνία άλλαζε και η γειτονιά επίσης. Ήρθαν άνθρωποι από άλλες πατρίδες για την καλύτερη ζωή στην πατρίδα μου, την πόλη μου, τη γειτονιά μου. Τους έχω το ίδιο όπως τους συμπατριώτες μου τίποτα δεν με χωρίζει από εκείνους που κουβαλάνε εκτός από την πίκρα της ξενιτιάς, τη διαφορετική κουλτούρα, τη θρησκεία τους, όποια και να είναι αυτή, τον πολιτισμό τους. Μαζί με τους ανθρώπους του μόχθου ήρθαν και οι άλλοι, η μερίδα εκείνη που μας κάνει εχθρούς λόγω των πράξεων της βίας και της εγκληματικότητας.
Κανονικά δηλαδή όπως γίνονταν πάντα και εδώ και αλλού, υπήρχαν οι καλοί και οι κακοί, οι νόμιμοι και οι παράνομοι, οι πλούσιοι και οι φτωχοί.
Μη θέλοντας όμως να δούμε την πραγματικότητα μετράμε και ονομάζουμε την κάθε παράνομη ενέργεια με την εθνική ταυτότητα και όχι με την ανθρώπινη πράξη.
Δεν έχω τίποτα με την πολιπολιτισμική μας χώρα, έχω όμως πολλά με το θράσος μας, την πολιτεία που μας άφησε μόνους και απροστάτευτους.
Δεν έχω τίποτα με τους μισθωτούς αστυνομικούς που υπηρετούν στην πόλη μου και που δεν μπορούν να με προστατέψουν.
Έχω όμως πολλά με τα κέντρα εξουσίας που χρησιμοποιούν τους ένστολους κατά το δοκούν.
1) Να προστατεύουν επώνυμους, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες και πολιτικούς που ή δεν κινδυνεύουν ή έχουν τη δυνατότητα από μόνοι τους να προστατευτούν και να πληρώνουν για να τους προστατεύσουν.
2) Να τους βάζουν σε καιρούς χαλεπούς να εισπράττουν για τροχαίες παραβάσεις και έτσι το κράτος να έχει ήσυχη τη συνείδηση ότι το κάνει για το δικό μας καλό.
3) Να τους στέλνει δυο ή και παραπάνω στα μαγαζιά που φυτοζωούν για να ελέγχουν τις άδειες λειτουργίας αν κάποιος γείτονας ενοχλείται από τον ήχο ή έχει δικά του προσωπικά προβλήματα.
4) Να τους έχετε μαζέψει στο κέντρο της Αθήνας (το δικό σας κέντρο) για να μην ενοχλήστε από τις διαδηλώσεις του απελπισμένου ελληνικού λαού.
5) Να τους έχετε με μισθούς πείνας για να μπορείτε να τους χρησιμοποιείτε όπως θέλετε και εκείνοι με τη σειρά τους να ψάχνουν για δεύτερη δουλειά.
6) Να τους θυσιάζετε όπως και τους απλούς πολίτες στο βωμό της δικής σας ασφάλειας.
7) Να δίνετε τροφή καθημερινά στα κανάλια που προβάλλουν (το σημαντικό σας) έργο, έτσι ώστε να μπορούν να κρυφτούν τα άλλα που δε θέλετε να φανούν.
8) Να παπαγαλίζουν τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης στους ρυθμούς της ζούγκλας σας.
Σήμερα το πρωί στον Δοκό Χαλκίδας ξύπνησα από τις φωνές της μητέρας μου. Σηκωθείτε παιδιά, μας έκλεψαν!!! Ένιωσα ένα απέραντο κενό, όχι όμως από εκείνα που μου έλειπαν, αλλά γιατί ένιωσα ότι για πρώτη μου φορά παραβιάζεται με αυτόν τον τρόπο ο ιερός χώρος του προσωπικού μου ασύλου.
Ένιωσα ότι δεν είμαι τίποτα αφου κάποιοι μπήκαν στο υπνοδωμάτιό μου (την ώρα που κοιμόμουνα) και πραβίασε την οικογενειακή μου γαλήνη.
Αν έβγαινα στο δρόμο με το μηχανάκι μου χωρίς κράνος για να πάρω ψωμί από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς θα μπορούσατε να με προστατέψετε κόβοντάς μου μια κλήση 100 ευρώ και θα είχατε κάνει το χρέος σας! Αν όμως ξύπναγε ένα μέλος της οικογένειάς μου και ερχόταν αντιμέτωπο με τους εισβολείς θα είχε χαθεί μία ή περισσότερες ανθρώπινες ζωές μέσα στο σπίτι μου και εσείς θα καταγράφατε για άλλη μια φορά ένα έγκλημα και θα γινόσασταν ήρωες όταν και αν το εξιχνιάζατε. Θα δίνατε άλλη μια φορά τροφή στα μέσα σας μ.μ.α. να δείχνουν το τραγικό συμβάν.
Δεν θέλω την καταδίωξη και την καταστολή σας θέλω μόνο την ασφάλεια των δικών μου και την ασφάλεια των συνανθρώπων μου.
Θέλω την προστασία μου από ένα κράτος ανύπαρκτο.
Θέλω την ελευθερία μου!!!