Η ΑΥΓΗ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011__
Πού βαδίζει ο ΣΥΝ;
ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΧΟΓΙΩΡΓΟΥ*
Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από το τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ τον Ιούνιο
του 2010. Σε αυτό το διάστημα η καπιταλιστική κρίση έχει βαθύνει και οι εργαζόμενοι και
τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να χάνουν εισοδήματα, εργασιακά δικαιώματα ή την προστασία του κοινωνικού κράτους, ενώ η κυβέρνηση προχωράει σε
ένταση της καταστολής ως προειδοποίηση προς τον λαό ότι δεν θα ανεχθεί κανενός είδους διεκδίκηση ή αμφισβήτηση της πολιτικής της.
Εμείς πού βρισκόμαστε;
Η ηγεσία του κόμματος είναι αγκιστρωμένη σε έναν στείρο - κατά την άποψή μας - «ευρωπαϊσμό» που δεν οδηγεί πουθενά αλλά μόνον σε ευχολόγια του τύπου « όταν οι λαοί
της Ευρώπης ξεσηκωθούν» ή «όταν ένα πλατύ προοδευτικό ρεύμα αναδειχθεί στην Ευρώπη» που πολύ συχνά τα ακούμε και τίποτα δεν βλέπουμε.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι οι προτάσεις μας για έξοδο από την καπιταλιστική κρίση να είναι άνευρες, ενσωματόσημες ανεμπνευστές πόρρω απέχουσες από την
παράδοση της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αναφέρω ως παράδειγμα το θέμα του «ευρωομόλογου» που οσονούπω έρχεται,
μαζί με ένα πακέτο πανευρωπαϊκής λιτότητας, για να δούμε τότε τι θα λέμε ή την
καραμέλα της αναδιανομής του εισοδήματος, λες και μπορείς μέσα στην ΟΝΕ,
να εφαρμόσεις πολιτικές κοινωνικού κράτους ή ακόμα χειρότερα φορολόγησης του
κεφαλαίου ή στο τέλος-τέλος πολιτική δημοσίων επενδύσεων όταν όλη η αρχιτεκτονική του ευρώ στηρίζεται στην εξυπηρέτηση των αγορών.
Σήμερα στις 31.8.2011 που γράφονται αυτές οι γραμμές σε μεγάλη αθηναϊκή
εφημερίδα αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση έχει αναθέσει σε ειδικό αμερικάνικο
δικηγορικό γραφείο -την Clearly Gottlieb, Steen and Hamilton LLP- την εξέταση
νομικών σεναρίων για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που περιλαμβάνουν την έστω παροδική έξοδο από την ΟΝΕ αλλά και από την Ε.Ε., όπως το άρθρο 50 της συνθήκης του Μάαστριχτ προβλέπει.
Για άλλη μια φορά κινδυνεύουμε να βρεθούμε πίσω από τα γεγονότα και να τρέχουμε να δηλώνουμε ποιο είναι το είδος της εξόδου από την ΟΝΕ και Ε.Ε. υπέρ των εργαζομένων και ποιο υπέρ του κεφαλαίου.
Όπως κάποιοι και κάποιες θα θυμούνται στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ, έθεσα υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος με μοναδικό σκοπό να αναδειχθεί σε κεντρικό θέμα η συζήτηση για ένα πρόγραμμα που θα απευθύνεται σε όλη την αριστερά αλλά και τη γενικότερη αντιμνημονιακή μερίδα των πολιτών με σκοπό μια λαϊκή κυβέρνηση που
συνοπτικά το πρόγραμμά της θα ήταν, άρνηση πληρωμής του χρέους -έξοδος από την
ΟΝΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών- αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων
και των εισοδηματικών απωλειών του λαού- ανακατανομή του εισοδήματος μέσω
της φορολογίας αλλά και ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους, και τέλος μέσα από
ένα γενναίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων την ανασύσταση της παραγωγικής μηχανής της χώρας.
Το εγχείρημα δεν επέτυχε διότι αποφασίστηκε από την ηγεσία του κόμματος σε άτυπη σύσκεψη - την οποία είμαι σε θέση να γνωρίζω- την υποβάθμιση της υποψηφιότητας
προχωρώντας και σε καταστατικές παραβιάσεις, για δύο λόγους κατά την εκτίμησή μου,
πρώτον δεν θεωρήθηκε ικανό το μέγεθος του υπογράφοντος να αντιπαρατεθεί με
τον Αλέξη Τσίπρα, λες και υπάρχει καταστατικός όρος για το μέγεθος των υποψηφίων προέδρων του ΣΥΝ, και δεύτερον η υποψηφιότητα έπεσε θύμα της συνωμοσίας σιωπής που επιβάλλει η ηγεσία του κόμματος για τα θέματα που αντιτίθενται στον στείρο ευρωποκεντρισμό της.
Τα ερωτήματα όμως από τη μεριά μου παραμένουν και κυρίως απευθύνονται στο «αριστερό ρεύμα» και ειδικότερα στον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ο σύντροφος Λαφαζάνης ορθά διατείνεται ότι ήδη από το 1998 είχε τοποθετεί και είχε προβλέψει τα αδιέξοδα της ΟΝΕ, πράγμα που είναι γεγονός, το ερώτημα είναι γιατί μέχρι σήμερα που προσπαθεί να το αναδείξει σε
κεντρικό θέμα δεν έθετε αυτός και η τάση της οποίας πρακτικά ηγείται την έξοδο
από την ΟΝΕ σαν κεντρικό θέμα του κόμματος;
Υπενθυμίζω ότι στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ το αριστερό ρεύμα περιορίστηκε σε μία χλωμή τροπολογία στο σχέδιο απόφασης που φυσικά δεν πέρασε, ενώ δεν υποστήριξε την υποψηφιότητά του υπογράφοντος, ίσως πάλι λόγω του μικρού της μεγέθους.
Γεννιέται και πάλι όμως το ερώτημα γιατί ο ίδιος ο Παναγιώτης δεν διεκδίκησε την προεδρία του κόμματος με αυτό το περιεχόμενο, ή κάποιος άλλος ή άλλη εκ των προβεβλημένων του αριστερού ρεύματος.
Σε αυτή τη στάση αναγνωρίζω κάποιον τακτικισμό που δεν συνάδει με τη σοβαρότητα του θέματος.
Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι το θέμα είναι τεράστιο οι θέσεις του κόμματος
για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση είναι παρωχημένες και ίσως ένα θεματικό συνέδριο για την επανεξέταση των θέσεών μας είναι απαραίτητο.
* Ο Γιώργος Βλαχογιώργος είναι μέλος της Πολιτικής Κίνησης Χαλκίδας του ΣΥΝ, τέως νομαρχιακός σύμβουλος Ευβοίας, δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας
