Ο μόνος παράγοντας που κράτησε αυτά τα τρία χρόνια ήταν ο λαός.

17/02/2012
Εισήγηση του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής ΕπιτροπήςΣυντρόφισσες και Σύντροφοι,

Τη προηγούμενη εβδομάδα γίναμε όλοι μάρτυρες μιας πρωτοφανούς σε έκταση και απροκάλυπτης, απροσχημάτιστης επιχείρησης τρομοκράτησης και εκβιασμού του ελληνικού λαού και της Βουλής, προκειμένου να περάσουν τα μέτρα φτωχοποίησης των εργαζόμενων και διάλυσης της κοινωνίας.

Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς, Βενιζέλος και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, με μια φωνή μας περιέγραφαν σκηνές τρόμου και μας καλούσαν να απαντήσουμε στο δίλλημα:

Νέα μέτρα, ή χρεωκοπία.

Νέα μέτρα ή κοινωνική καταστροφή.

Νέα μέτρα ή εξαθλίωση.

Η Βουλή εκβιάστηκε φανερά και ξεδιάντροπα από τη κυβέρνηση προκειμένου να περάσει ο εκβιασμός των εταίρων και των πιστωτών.

Δεν πέρασαν τρεις μέρες από το ντελίριο τρομοκρατίας και με το πιο κραυγαλέο τρόπο αποδεικνύεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Όχι μόνο δε σωθήκαμε αλλά όλα είναι στον αέρα και το μόνο που έχει μείνει είναι το σφαγείο των μέτρων για το λαό.

Το δίλλημα: μέτρα ή χρεοκοπία, σε λιγότερο χρόνο από όσο μπορούσε να φανταστεί κανείς, έγινε εξίσωση.

Μέτρα λιτότητας ίσον χρεοκοπία.

Χρεοκοπία με καλύτερους, βέβαια, όρους για τους πιστωτές και τους εταίρους αλλά με τους χειρότερους δυνατούς για το λαό μας.

Δείτε αυτό το γαϊτανάκι του εξευτελισμού και της παράνοιας που παίζεται αυτές τις μέρες στο Eurogroup.

Η Ελλάδα πιέζεται για νέες υπογραφές, για νέες δεσμεύσεις, για πρωτοφανείς υποχωρήσεις.

Μας ζητούν να δεσμεύουμε τα κρατικά έσοδα στο εξωτερικό.

Να θέσουμε την κυριαρχία μας ολοκληρωτικά υπό την τρόικα.

Μας ζητούν ακόμα και υπογραφές νομιμοφροσύνης από όλα τα κόμματα.

Ανακατεύονται στο πότε θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εκλογές, ενδεχομένως και στο τι αποτέλεσμα θα έχουν.

Αυτά τα πράγματα είναι πρωτοφανή.

Είναι πρωτοφανή για την μεταπολιτευτική Ελλάδα, είναι πρωτοφανή για την μεταπολεμική Ευρώπη.

Πίσω, όμως, από αυτή την εξωφρενική κατάσταση, κρύβεται η ανελέητη αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί που προβάλλουν πρωτοφανείς αξιώσεις εις βάρος της χώρας μας, το κάνουν γιατί ξέρουν ότι η πολιτική της ύφεσης έχει αποτύχει και οδηγεί την Ελλάδα μαθηματικά σε χρεωκοπία.

Το κάνουν γιατί τα προηγούμενα σχέδιά τους, όπως το πολυδιαφημισμένο PSI αποδεικνύονται αναποτελεσματικά.

Το κάνουν γιατί οι προβλέψεις τους για το χρέος έχουν πέσει έξω.

Το κάνουν γιατί καταλαβαίνουν ότι αυτά που ζητάνε από τη χώρα μας έχουν ξεπεράσει προ πολλού την κόκκινη γραμμή του εφικτού και της λογικής.

Και, τέλος, το κάνουν γιατί καταλαβαίνουν ότι αυτή τη φορά οι εκλογές μπορούν πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα.

Αλλά έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια.

Πρώτα από όλα γιατί απειλούν την Ελλάδα με μια τιμωρία που θα κάνει πολύ περισσότερο κακό στην δική τους οικονομία και στις ισορροπίες της ευρωζώνης.

Και δεύτερον γιατί με τον τρόπο που ενεργούν και συμπεριφέρονται ξεσηκώνουν πια τους ευρωπαίους πολίτες.

Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ευρώπη μαζικοποιείται όλο και περισσότερο ένα πρωτόγνωρο κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα. Είχαμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο από τη περίοδο της χούντας.

Το κίνημα αυτό, που μάλιστα προχωράει αύριο σε συντονισμένες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, το χαιρετίζουμε θερμά.

Η αλληλεγγύη των λαών και των εργαζομένων και ο κοινός και συντονισμένος αγώνας, είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουμε την Ευρώπη.

Για να κάνουμε τον νεοφιλελευθερισμό παρελθόν, για να απελευθερώσουμε την Ευρώπη από την χειραγώγηση του κεφαλαίου και των κερδοσκόπων.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην μεταπολεμική ιστορία του τόπου, η κυβέρνηση λειτουργεί στο εσωτερικό της χώρας ως παπαγαλάκι των πιο αδίστακτων εκβιαστών.

Η χώρα δεν έχει πρωθυπουργό. Έχει πρωθυπουργεύον επίτροπο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας.

Έχει πρωθυπουργό που υποτίθεται θα διαπραγματευτεί το κούρεμα του χρέους, τον ίδιο άνθρωπο που τρεις μέρες πριν γίνει πρωθυπουργός, έγραφε άρθρα εναντίον του κουρέματος.

Έχει πρωθυπουργό που υποτίθεται θα διαπραγματευτεί το νέο μνημόνιο προς όφελος των συμφερόντων της χώρας και του λαού της, τον ίδιο άνθρωπο που ως στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή της τρόικας, επέβαλλε στη χώρα το πρώτο καταστροφικό μνημόνιο.

Έχει πρωθυπουργό που υποτίθεται ότι θα βάλει τάξη στα οικονομικά και στο τραπεζικό σύστημα τον ίδιο άνθρωπο που ως πρόεδρος της ΤτΕ και αντιπρόεδρος της ΕΚΤ, εξέθρεψε την πολιτική του υπερδανεισμού, την τραπεζική κερδοσκοπία, τα μετοχοδάνεια και τα όργια του χρηματιστηρίου.

Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι ο κος Παπαδήμος.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι το έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικού προσωπικού στα κόμματα εξουσίας, που σήμερα διαχειρίζονται τις τύχες του λαού για τις επόμενες δεκαετίες.

Ο κ. Παπανδρέου, άνοιξε τη πόρτα της κόλασης, μας έβαλε μέσα και τώρα ασχολείται με το να διασώσει τον εαυτό του από την πολιτική εξαφάνιση.

Ο κ. Βενιζέλος έχει επενδύσει τις πολιτικές του φιλοδοξίες στην ικανοποίηση κάθε απαίτησης από πλευράς των δανειστών μας, ακόμα και της πλέον παράλογης και εξωφρενικής. Προφανώς υπολογίζει ότι από αυτούς θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης.

Και ο κ. Σαμαράς, αντιμνημονιακός μέχρι χτες, σήμερα είναι ο αποκλειστικός εγγυητής του μνημονίου και δεσμεύει στην πολιτική την οποία κατακεραύνωνε, τις επόμενες δύο γενιές.

Και αφού επέβαλλε με τον πλέον αυταρχικό τρόπο την υπερψήφιση του Μνημονίου στην Κοινοβουλευτική του ομάδα, ενσωματώνει τώρα και κορυφαία στελέχη της λαϊκιστικής ακροδεξιάς, με μοναδικό κριτήριο την θετική τους στάση απέναντι στο Μνημόνιο.

Δεν έχει όριο η κατρακύλα του κ. Σαμαρά. Και από ότι φαίνεται θα δούμε και άλλα τις επόμενες ημέρες.

Ο μόνος παράγοντας που κράτησε αυτά τα τρία χρόνια ήταν ο λαός.

Και ο λαός σήμερα λέει ξεκάθαρα: η κυβέρνηση αυτή δεν έχει κανένα δικαίωμα, καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση να διαπραγματεύεται τέτοιες ανήκουστες και πρωτοφανείς απαιτήσεις.

Η κυβέρνηση πρέπει απλώς να ανοίξει την πόρτα και να φύγει.

Η επιστροφή της δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι η μοναδική ελπίδα σωτηρίας για τον Ελληνικό λαό.

Η υπεράσπιση του δημοκρατικού ευρωπαϊκού κεκτημένου, είναι η μοναδική προοπτική προστασίας για τους λαούς της Ευρώπης.

Ζητάμε άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Ζητάμε εκλογές με απλή αναλογική.

Ζητάμε τίποτα να μην υπογραφεί πριν τις κάλπες.

Και βεβαίως, η κυβέρνηση που θα προκύψει, έχοντας νωπή και ξεκάθαρη λαϊκή εντολή, να διαπραγματευτεί ξανά με τους δανειστές και τους εταίρους μας.

Τα μέτρα αυτά, το σφαγείο που μας έμεινε αμανάτι τη Κυριακή, δίχως λύση στο δράμα, μπορεί να ψηφίστηκαν από τα δύο τρίτα της Βουλής, όμως όλοι γνωρίζουν ότι αυτά τα δύο τρίτα δεν ανταποκρίνονται ούτε στο ένα δέκατο της λαϊκής βούλησης.

Και αυτό φάνηκε από τη περήφανη στάση του λαού μας τη Κυριακή, όχι μόνο έξω από τη Βουλή αλλά σε κάθε γωνιά της χώρας.

Εκατοντάδες χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν για να διακηρύξουν την αντίθεσή τους σε αυτή την πολιτική, που καταστρέφει την χώρα, την κοινωνία και την οικονομία.

Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν υπήρξαν ποτέ για τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Δεν αποτέλεσαν είδηση.

Δεν αποτέλεσε είδηση ούτε η πρωτοφανής καταστολή την οποία δέχτηκε όλος αυτός ο κόσμος.

Το μόνο που αποτέλεσε είδηση ήταν η αντιπολιτική δράση μεμονωμένων ομάδων.

Το τι είναι αυτοί με τις κουκούλες, σηκώνει αρκετή συζήτηση. Προφανώς, υπάρχουν διαφόρων ειδών κουκούλες.

Και, προφανώς, υπάρχουν διαφόρων ειδών ομαδοποιήσεις.

Η ουσία, όμως, είναι ότι καίγοντας και σπάζοντας, και με την ευρύτατη προβολή από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αντικειμενικά στρέφονται ενάντια στο λαϊκό κίνημα και εξυπηρετούν τη κυρίαρχη αφήγηση.

Αλλά όποιες μεθοδεύσεις και αν επιστρατεύονται, η αλήθεια δεν κρύβεται.

Και η αλήθεια είναι ότι το κίνημα αντίστασης στο Μνημόνιο έχει πάρει παλλαϊκή διάσταση και διαμορφώνει τις εξελίξεις.

Όπως τον Ιούλιο που σήμανε το τέλος της πρωθυπουργίας Παπανδρέου.

Όπως τον Οκτώβρη που επέβαλλε την τελική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν ακριβώς η πίεση από αυτό το κίνημα, που έφερε σε αδιέξοδο και στην επιλογή των μαζικών διαγραφών τις κοινοβουλευτικές ομάδες, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι αυτό το κίνημα που θα αναγκάσει την κυβέρνηση του Μνημονίου σε οριστική απόσυρση.

Είναι αυτό το κίνημα που κάνει την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους τραπεζίτες να ανησυχούν ότι το σχέδιο για τη λεηλασία και την κατεδάφιση της Ελλάδας δεν μπορεί να προχωρήσει.

Είναι αυτό το κίνημα που θα επιβάλλει αλλαγή πολιτικής και εναλλακτική διέξοδο.

Είναι αυτό το κίνημα που κάνει το τρίγωνο της αμαρτίας να ανησυχεί.

Το τρίγωνο της αμαρτίας έχει στη μία κορυφή τους τραπεζίτες, στην άλλη τα ΜΜΕ και στην τελευταία το καταρρέον πολιτικό σύστημα.

Οι τραπεζίτες κρατάν από το γιακά τα ΜΜΕ.

Τα ΜΜΕ φροντίζουν για την αναπαραγωγή ενός αμαρτωλού πολιτικού συστήματος.

Και το πολιτικό σύστημα υποτάσσει το κοινό καλό στα συμφέροντα των τραπεζιτών.

Το ποιος χρωστάει σε ποιόν είναι λίγο πολύ γνωστό. Και αν δεν είναι μπορεί ο έμπειρος αναγνώστης να το ανιχνεύσει πίσω από τις γραμμές των κύριων άρθρων και τους σχολιασμούς των κεντρικών δελτίων.

Η Ελλάδα λοιπόν έχει ανάγκη από ένα νέο συνασπισμό εξουσίας που θα αφαιρέσει από τον τριπλό συνασπισμό του πολιτικού κατεστημένου, των τραπεζών και των κυρίαρχων ΜΜΕ, κάθε δυνατότητα να καθορίζουν τις τύχες της χώρας και να εκχωρούν κοινωνικά δικαιώματα.

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Η Αριστερά έχει καταθέσει έγκαιρα την εναλλακτική πολιτική της πρόταση.

Μια εναλλακτική πρόταση που βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στην κοινωνία, τρομάζοντας το διεφθαρμένο και καταρρέον δικομματικό πολιτικό σύστημα.

Ζητάνε από τον ελληνικό λαό να πληρώνει 20 δις τον χρόνο για τα επόμενα 20 χρόνια.

Απαντάμε. Αναστολή πληρωμών για όσο χρειαστεί ώστε να εξοικονομούμε 20 δις τον χρόνο, για τη στήριξη της απασχόλησης και της κοινωνικής συνοχής.

Ζητάνε από τον ελληνικό λαό νέες θυσίες επειδή θα πάρουμε άλλο ένα από τα μεγαλύτερα δάνεια που δόθηκαν ποτέ.

Απαντάμε. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς μνημόνια λιτότητας. Αλλά με δυνατότητα να αποπληρώνουμε το υπόλοιπο με ρήτρα ανάπτυξης, όπως έγινε για τη Γερμανία το 1953.

Ζητάνε από τον λαό να ζήσει για 20 χρόνια υπό το βάρος μιας ασφυκτικής και καταστροφικής ύφεσης.

Απαντάμε. Όλα τα χρήματα που θα εξοικονομήσουμε από την αναστολή πληρωμών να πάνε στην ανάπτυξη. Σε δημόσιες παραγωγικές επενδύσεις, σε ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο, στην ανασυγκρότηση του κοινωνικού τομέα που καταρρέει. Ούτε ένα ευρώ να μην πάει πια στους τοκογλύφους.

Ζητάνε να δώσουμε πάλι εκατοντάδες δις στις τράπεζες.

Απαντάμε. Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Και εξάντληση κάθε δυνατότητα για συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για ανατροπή του σημερινού αδιέξοδου οικονομικού μοντέλου. Για απευθείας χαμηλότοκο δανεισμό των κρατών από την ΕΚΤ και όχι των χρεοκοπημένων τραπεζών.

Ζητάνε από τον λαό καινούργιους φόρους και χαράτσια.

Απαντάμε. Ριζική προοδευτική αναδιανομή. Φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου και του κεφαλαίου.

Να σταματήσουν να φορολογούν άλλο τη φτώχεια και να φορολογηθεί επιτέλους και ο πλούτος σε αυτή τη χώρα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Στις κρίσιμες αυτές ώρες, όπου το παραδοσιακό πολιτικό καταστημένο καταρρέει, και όπου η ανικανότητα, η ανυπαρξία στρατηγικής και η απόλυτη ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα των κερδοσκόπων οδηγούν την χώρα σε πρωτοφανές αδιέξοδο, η Αριστερά πρέπει να δείξει τον εναλλακτικό δρόμο.

Η δημιουργία ενός νέου Συνασπισμού Εξουσίας προϋποθέτει μια ευρύτατη κοινωνική συσπείρωση.

Προϋποθέτει επίσης μια πλατειά συμμαχία γύρω από το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.

Μέχρι στιγμής, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει εγκαταλείψει την στρατηγική του απομονωτισμού, που τόσα χρόνια καλλιεργεί απέναντι σε κάθε άλλη αριστερή δύναμη.

Ούτε η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ εγκαταλείπει την διπλή στρατηγική, από τη μια να καταγγέλλει το Μνημόνιο, και από την άλλη να κλείνει το μάτι σε δυνάμεις που το υποστηρίζουν.

Θα πούμε όμως για μια ακόμα φορά το εξής. Η ανάγκη να υπάρξει εναλλακτικός δρόμος, συνεγείρει την κοινωνία.

Και στην κοινωνία, όπως και στην βάση της Αριστεράς, η ανάγκη και η απαίτηση για ενότητα είναι κάτι παραπάνω από ώριμη.

Και πολύ πιο δυνατή από κάθε λογής τακτικισμούς και καιροσκοπισμούς των ηγεσιών.

Αυτή την ανάγκη και την απαίτηση των καιρών, εκφράζει η δική μας προσήλωση στην στρατηγική της ενότητας.

Θα πορευτούμε λοιπόν με επιμονή και επιμονή και με την πεποίθηση ότι το μαζικό κοινωνικό ρεύμα που συγκροτείται, με πυρήνα την Αριστερά αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις που αντιμάχονται από προοδευτική σκοπιά το Μνημόνιο, μπορεί σαρώσει την πολιτική των Μνημονίων και να ανοίξει τον εναλλακτικό δρόμο διεξόδου.