Είναι φορές που σαστίζω. Με δηλώσεις ανθρώπων του “δημοσίου βίου”. Κυρίως πολιτικών. Και αυτό το σάστισμα είναι σαν την ζώνη ασφαλείας. Συγκρατεί το ξέσπασμα της οργής έστω και για λίγο. Μέχρι να κατακαθίσει, σαν την σκόνη σε ένα έπιπλο, η συναισθηματική ένταση που η δήλωση προκάλεσε. Μπορεί να οφείλεται στο κλίμα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση. Στις ενοχές που ανασύρει για όλους όσοι είχαν υπερβεί το μέτρο. Μα πιο πολύ από όλους σε εκείνους που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν.
Δυστυχώς, όχι στο όνομα της λαικής εντολής αλλά σύμφωνα με τις εντολές “αόρατων” κέντρων με απόλυτα ορατές επιδιώξεις. (μία χυδαία συνταγματική παραβίαση για την οποία ευθύνονται και εκείνοι που δεν μιλούν γι’ αυτήν). Από τον εύκολο και εξοργιστικό αφορισμό του αλλαζόνα και άξεστου Θ. Πάγκαλου (“μαζί τα φάγαμε”) φθάσαμε στην εκτός τόπου και χρόνου διαπίστωση του προέδρου της Δημοκρατίας για τον “πόλεμο που γίνεται στον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο”.
Πολύ περισσότερο εξοργιστική αυτή η διαπίστωση, επειδή ακριβώς προέρχεται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος ίσως και να μην το έχει αντιληφθεί (φταίει η ηλικία, ο περίγυρος, η αντίληψη που έχει ο κ. Παπούλιας για την πολιτική και την Δημοκρατία ή όλα αυτά μαζί; ) αλλά με την στάση του και τις δηλώσεις του, ροκανίζει το όποιο κύρος είχε απομείνει στον θεσμό και ξεκαθαρίζει τις ευρέως διαδεδομένες ψευδαισθήσεις για τον χαρακτήρα της ελληνικής Δημοκρατίας, σήμερα. Μάλλον ο κ. Παπούλιας ζει σε ένα άλλο, παράλληλο, εικονικό σύμπαν. Γιατί σε αυτό που ζούμε εμείς, πόλεμος είναι να μένεις άνεργος και να είσαι 55 χρονών. Και να είναι άνεργη και η γυναίκα σου. Και να έχεις δύο παιδιά που σπουδάζουν σε πανεπιστήμια της περιφέρειας.
Πόλεμος είναι να είσαι άνεργος ένα χρόνο και να σταματά και η «ενίσχυση» του ταμείου ανεργίας. Πόλεμος είναι η εργασιακή «εφεδρεία» και οι οικονομικές ποινές που επιφέρει. Πόλεμος είναι να είσαι 72 χρονών και να βλέπεις την σύνταξη των 650 ευρώ να μειώνεται και να πρέπει να πληρώσεις τα φάρμακά σου. Την θέρμανσή σου, δεν έχεις να την πληρώσεις. Και το φαί σου, κάποιες μέρες είναι λειψό. Η «κερασμένο». Πόλεμος είναι να ψάχνεις κρεβάτι σε εντατική ή να περιμένεις να χειρουργηθείς, ελπίζοντας –μέχρι τότε- να μην πεθάνεις. Πόλεμος είναι να είσαι γιατρός του ΕΣΥ σε εφημερία. Παιδί μονογονεικής οικογένειας. Νέος με πτυχία που ψάχνει απεγνωσμένα μία οποιαδήποτε δουλειά. Δάσκαλος και καθηγητής. Ωρομίσθιος και απλήρωτος. Πόλεμος είναι να είσαι ΑΜΕΑ, Νεφροπαθής από μεταμόσχευση, οροθετικός και να βλέπεις να μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας σου, σύμφωνα με τις εντολές της τρόικας. Πόλεμος είναι να πηγαίνεις σχολείο και να μην έχεις βιβλία. Πόλεμος είναι οι 3 αυτοκτονίες κάθε μέρα.
Πόλεμος είναι οι 20 χιλιάδες άστεγοι. Πόλεμος είναι τα «χαράτσια» και η ληστεία με την μείωση του αφορολόγητου. Πόλεμος είναι να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας όπως 3 εκατομμύρια έλληνες. Στον προστατευμένο κόσμο του κ. Παπούλια με την ετήσια αμοιβή των 330 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, ο μόνος πόλεμος που μπορεί να συναντήσει βρίσκεται στα βιβλία της ιστορίας. Που ίσως να μπορεί να διαβάσει αλλά δεν μπορεί πιά να καταλάβει. Γιατί και ο ίδιος έχει ξεπεραστεί από τον χρόνο και είναι πια κομμάτι του χθες.
Χρίστος Χαραλαμπόπουλος
Γεννήθηκε το 1962. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο ECOLE JOURNALISME DE LILLE Γαλλίας
