Ζιγκ Ζαγκ ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ

Η πρώτη ανάγνωση των αποτελεσμάτων δείχνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μια ευκαιρία. Η ευκαιρία αυτή δεν ήταν το να προσελκύσει στην κάλπη του ποσοστά της τάξης του 18% της προηγούμενης άνοιξης και οπωσδήποτε όχι της σύνθεσης αυτού του δημοσκοπικού 18%, το οποίο -να θυμίσουμε- καταγράφηκε τη χειρότερη στιγμή του ΠΑΣΟΚ (συνέδριο σε συνθήκες ημιδιάσπασης) και με φρέσκια την ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου, του Αλ. Τσίπρα, στην ηγεσία του ΣΥΝ. Η ευκαιρία αφορά το σήμερα. Τα αποτελέσματα έδειξαν μια πραγματική εκτίναξη της αντισυστημικής ή εξωσυστημικής ψήφου. Αυτό δεν προκύπτει μόνο με την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων, αλλά και με το υψηλό ποσοστό που κατέγραψαν όλα τα πολύ μικρά κόμματα, σφραγίδες ως επι το πλείστον, που εμφανίζονται συνήθως στις εκλογές, αλλά για πρώτη φορά αθροιστικά καταγράφουν υψηλά ποσοστά με ατζέντα καταγγελίας του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και φυσικά ενσωματώνει σοβαρό κομμάτι της αποχής.

Μόλις προ έξι μηνών, τον Δεκέμβριο, ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείτο πανταχόθεν ως κόμμα αντισυστημικό, αποσυνάγωγο, ημιπαράνομο. Αμέσως μετά ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε κόντρα στο σύνολο του πολιτικού μιντιακού και οικονομικού συστήματος της χώρας και κατέγραψε στο παλμαρέ του αντίστοιχες καταγγελίες. Γιατί λοιπόν η πατενταρισμένη αντισυστημική δύναμη απέτυχε να εισπράξει την αντισυστημική ψήφο; Εξηγήσεις προφανώς υπάρχουν πολλές. Πρέπει να ξεχωρίσουμε ανάμεσα σε αυτές τη στάση αρχών που τήρησε και τηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των μεταναστών, που, όπως φαίνεται, πανευρωπαϊκά δημιουργεί αναπάντεχες διαιρέσεις στην κοινωνία υπό την επικυριαρχία πάντα της κατεστημένης και μιντιακής προβολής του ζητήματος. Το μεταναστευτικό είναι το επόμενο μεγάλο θέμα για την ελληνική κοινωνία και οι δυνάμεις της αριστεράς πρέπει, εκτός από την υποστήριξη των μεταναστών και των προσφύγων, να προωθήσουν μια συνεκτική μεταναστευτική πολιτική.

Δεν πρέπει όμως να διαφύγει της προσοχής μας η εσωτερική παράμετρος. Αμέσως μετά τον Δεκέμβριο ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο ΣΥΝ άρχισαν να εκπέμπουν το χειρότερο δυνατό μήνυμα. Τη στιγμή που όλοι έβριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν τους μοιάζει, ο μισός ΣΥΝ έσπευδε να καθησυχάσει το σύστημα ότι δεν πρόκειται να κινηθεί εκτός πλαισίου και ότι εν πάση περιπτώσει λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. Αμέσως μετά στον ΣΥΝ άρχισαν οι δημόσιες γκρίνιες για τις καρέκλες, η εμφάνιση δηλαδή της απεχθέστερης μορφής συστημικότητας και εν συνεχεία εμφανίστηκε μια πολυκεντρικότητα στην έκφρασή του, η οποία ήρθε να προστεθεί στην εγγενή -λόγω σύνθεσης- πολλαπλότητά του. Αποκορύφωμα αυτής της αυτοκτονικής τακτικής ήταν η “απόσυρση” του Τσίπρα (έτσι εισπράχθηκε και ερμηνεύτηκε) δυο εβδομάδες πριν από τις εκλογές.

Όσοι παρακολουθούν τα social media, που εκ της φύσεως τους είναι κατά τεκμήριο μη ελεγχόμενα και ανιχνεύουν τα υπόγεια ρεύματα, θα διαπίστωσαν ένα πάνδημο μένος κατά των “300 της Βουλής που παίρνουν ένα σκασμό λεφτά και αμάξια και διορίζουν και τα μέλη της οικογένειάς τους”. Δεν μιλάγανε για τους 280 ή τους 270, αλλά για τους 300, ημών συμπεριλαμβανομένων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο λαϊκιστής Καρατζαφέρης έκανε ολόκληρη τηλεοπτική καμπάνια για να διαφημίσει ότι δωρίζει 1 εκατ. από την επιχορήγηση του ΛΑΟΣ στους φτωχούς.

Έχοντας εμφανίσει αυτό το πρόσωπο και με τα ΜΜΕ να κάνουν την τρίχα τριχιά, όταν το σκάνδαλο της Siemens και η οικονομική κρίση δημιούργησαν κλίμα γενικής απέχθειας για το πολιτικό σύστημα, οι διαβεβαιώσεις της τελευταίας στιγμής ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι” απευθύνονταν σε ώτα μη ακουόντων.

Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι δημοσιογράφος της Αυγής