ΠΑΥΛΟΣ ΡΟΒΟΛΗΣ
Μέλος Δ.Σ. Ε.Κ.ΘΗΒΑΣ
10. 3.2009
Ομιλία του εκπροσώπου της ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ στην απολογιστική συνέλευση του Εργατικού Κέντρου Θήβας
Συνάδελφοι-σες για σας
Συνδικαλιστές από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, από τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ από όλα σχεδόν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δημιουργήσαμε την ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.
Στην κίνηση αυτή συμμετέχουν ανιδιοτελής, δοκιμασμένοι αγωνιστές συνδικαλιστές που ξέρουν να βάζουν πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα της τάξης τους.
Δεν πρόκειται για ένα συνονθύλευμα που δεν έχει κανένα μέλλον.
Πρόκειται για μια συνεργασία που στηρίζετε σε αρχές και αξίες που μονό ψευδεπίγραφα υπάρχουν στις κομματικές, και κυβερνητικές παρατάξεις.
Εξ άλλου μόνο το γεγονός ότι βάλαμε στην άκρη ότι μας χωρίζει και αναδείξαμε ότι μας ενώνει είναι έμπρακτη απόδειξη ότι κάνουμε πράξη την απαίτηση των χιλιάδων εργαζόμενων του νομού μας που αγωνιούν, θέλουν, και απαιτούν τις δυνάμεις τις ριζοσπαστικής αριστεράς να είναι ενωμένες.
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ.
Η αριστερά μπορεί μόνο ενωμένη να γίνει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για τους εργαζόμενους.
Συνάδελφοι
Βιώνουμε μια περίοδο κρίσης έντασης και απογοήτευσης.
Το δράμα της παλαιστινιακού λαού με την μαζική δολοφονία παιδιών και αμάχων στη Γάζα από το Ισραήλ με τις ευλογιές των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής ένωσης, η συνεχιζόμενη κατοχή του ΙΡΑΚ παρά την αντίθεση του ιρακινού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης, ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών και η διευρυνόμενη καταστολή με το πρόσχημα της τρομοκρατίας πιστοποιούν του λόγου το αληθές.
Ο νεοφιλελευθερισμός η παντοδύναμη ιδεολογία και πολιτική, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια ξαφνικά έχασε την αίγλη του, γέρασε.
Ο μονόδρομος της «ελεύθερης αγοράς», της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των πάντων οδήγησε στην μεγαλύτερη καπιταλιστική κρίση των τελευταίων δεκαετιών.
Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από δω και πέρα.
Η κρίση του 21ου αιώνα κτυπά τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό στην καρδιά του.
Καταρχήν την «υπερδύναμη» τις ΗΠΑ, ενώ εισβάλλει πλέον και στην ΕΕ.
Η κρίση που ξεκίνησε από το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι γέννημα των «golden boys» των «παρασιτικών» και «άπληστων» τμημάτων του όπως θέλουν να μας την παρουσιάσουν.
Είναι αποτέλεσμα της μεγαλύτερης παρά ποτέ καταλήστευσης των εργαζομένων,
Είναι αποτέλεσμα της αχαλίνωτης εσχροκερδιας, που είχε ως συνέπεια την συσσώρευση αμύθητου πλούτου στα χέρια των ολίγων.
Είναι αποτέλεσμα της ασυδοσίας της αγοράς, της γιγάντωσης των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, όλων των αντιδραστικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που εφάρμοσαν τα τελευταία 20 χρόνια νεοφιλελεύθερες, και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Είναι τελικά, κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, των μηχανισμών και των αξιών του και όλα δείχνουν ότι θα οδηγήσει σε μια μακροχρόνια ύφεση, η οποία θα πλήξει ιδιαίτερα έντονα και την Ελλάδα.
Στη Θήβα πολλές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβιώσεις. Οι μαζικές απολύσεις καθημερινό φαινόμενο.(ΛΑΡΚΟ, ΠΕΣΙΝΕ, ΜΑΙΛΗΣ) κ.λπ.
Στις συνθήκες αυτές, γίνεται πιο επείγον και πιο αναγκαίο, να αντισταθούμε, να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.
Να αποτρέψουμε την κλιμακούμενη αντεργατική επίθεση, για να πληρώσουν την κρίση οι υπεύθυνοι που την δημιούργησαν.
Η θέση των εργαζομένων έχει χειροτερεύσει τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να χειροτερεύει σαν αποτέλεσμα των πολιτικών που ασκούνται από τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας.
Η ανεργία εκτινάχθηκε στο πρωτοφανές για την χώρα μας ποσοστό του 12,5%
.-2,100,000 έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
-το 41% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα αμείβετε με λιγότερα από 750ευρω τον μήνα.
-το 23% των νέων 16-24 χρόνων ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
-το 46% των νέων μισθωτών απασχολείτε προσωρινά.
Οι εργασιακές σχέσεις και οι συνθήκες εργασίας συνεχώς χειροτερεύουν .
Οι απασχολησιμοι γίνονται όλο και περισσότεροι. Τα εργασιακά δικαιώματα ανύπαρκτα. Στους χώρους δουλειάς βασιλεύει η αυθαιρεσία, η παρανομία, και η τρομοκρατία. Οι συνθήκες εργασίας απαράδεκτες. Καταστρατηγείτε το οχτάωρο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν πάρα πάνω χωρίς να πληρώνονται. Τώρα άρχισαν να εμφανίζονται και άλλες μορφές υλοποιώντας τις κατευθύνσεις όπως φαίνετε του προέδρου του βιοτεχνικού επιμελητήριου και στέλεχος της Ν.Δ για μείωση των ωρών απασχόλησης με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών. (ΓΙΑΝΟΥΣΗΣ ΒΙΝΤΕΡ εφαρμογή τετραήμερης εβδομάδας.) Οι Σ.Σ.Ε. δεν εφαρμόζονται. Χιλιάδες οι ανασφάλιστοι.
Η ενοικίαση εργαζομένων -έσχατη μορφή εκμετάλλευσης και εξευτελισμού της προσωπικότητας του εργαζόμενου- όχι μόνο έχει εμφανισθεί αλλά παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Οι ΟΙΚΟΜΕΤ και οι μεγαλοεργολάβοι που έχουν καταλάβει ένα μεγάλο μέρος παραγωγικής δραστηριότητας στις επιχειρήσεις δημόσιου συμφέροντος λειτουργούν ανεξέλεκτα ,έπρεπε να υποστεί την άνανδρη δολοφονική επίθεση συναδελφισσα Κων/να ΚΟΥΝΕΒΑ για να αποκαλυφθεί η ασυδοσία η παρανόμια και το καθεστώς τρομοκρατίας που έχουν εγκαθιδρύσει με τις ευλογίες και των κυβερνήσεων. Ακόμα και η βουλή και η Γ.ΣΕΕ έχουν συνάψει συμφωνίες του αίσχους με εργολάβους. Τι ψάχνουμε; ποιους ψάχνουμε; Αυτοί ήξεραν όταν νομοθετούσαν για ποιους το έκαναν και γιατί.
Το δουλεμπόριο ξένων οικονομικών μεταναστών κυρίως από χώρες της μέσης ανατολής που αναπτύσσετε στην περιοχή μας προσβάλει διεθνώς. Φαινόμενα ξενοφοβίας και ρατσισμού εμφανίζονται και αναπτύσσονται.
Η κατάσταση στα συνδικάτα είναι απογοητευτική. Βέβαια δεν είναι παντού η ίδια. Επιμέρους αγώνες γίνονται και αναπτύσσονται κυρίως σε επιχειρήσεις που κλείνουν η αντιμετωπίζουν προβλήματα <ΦΑΝΚΟ ΛΑΡΚΟ>. Ωστόσο δεν έχει δημιουργηθεί στον κόσμο της εργασίας αγωνιστική στάση και αντίσταση και χρειάζεται μεγάλη δραστηριότητα για να ξεπεραστεί το «κάθισμα» η αναμονή και η απογοήτευση.
Κατανοούμε απόλυτα τη δυσπιστία των εργαζόμενων στις – ας μην τις κατονομάσω- ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα εργατικά κέντρα οι ομοσπονδίες έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς παραγωγής αντιπροσώπων για να ελέγχουν τους συσχετισμούς δύναμης στα διοικητικά συμβούλια. Αυτό το κάνουν ακόμα και αν χρειαστεί να συνεργαστούν και με τις εργοδοσίες.
Η ανάκτηση της αξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος περνά μέσα από την οργάνωση της ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ των εργαζομένων. Όμως αυτή η προσπάθεια έχει εγκαταλειφθεί πολλά χρόνια τώρα από την ΓΣΕΕ αλλά και από την διοίκηση του Εργ Κεντ Θήβας.
Από πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν αποδεχθεί τον νεοφιλελεύθερο τρόπο ανάπτυξης δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα αλλάξουν τα πράγματα.
Αυτή την ανυπαρξία θέλησης που επιδεικνύουν οι παρατάξεις Π.Α.Σ.Κ.Ε.- Δ.Α.Κ.Ε. έντεχνα και πολλές φορές προκλητικά προσπαθούν να την μεταθέσουν στους εργαζόμενους με το επιχείρημα ότι: «κάνουν ότι μπορούν αλλά οι εργαζόμενοι δεν ακολουθούν». Αυτή είναι μια τακτική που την χρησιμοποιούν κατά κόρον για να συγκαλύψουν τις δικές τους μεγάλες ευθύνες. Ένα παράδειγμα
Αναφέρει η διοίκηση στον απολογισμό: <συμμετείχαμε στις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ στο πεδίο του Άρεως με πούλμαν>. Κρύβει όμως την ουσία. Διότι δεν απολογείται για το πόσες φορές πήγες στην Αθήνα; Αλλά πόση επιτυχία είχε η συμμετοχή στα συλλαλητήρια; Δεν λέει δηλαδή ότι συμμετείχαν από 7 έως το πολύ 15 εργαζόμενοι. Διότι αν το ανέφερε τότε θα έπρεπε να απαντήσει και σε μια σειρά αμείλικτα ερωτήματα που προκύπτουν.
Γιατί τόσοι λίγοι; Γιατί η διοίκηση δεν μπορεί να συσπειρώσει ούτε τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων που ελέγχει;
Γιατί φοβάται τις οργανωμένες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις στην Θήβα; Η απάντηση είναι απλή. Και φοβάται διότι οι εργαζόμενοι της έχουν γυρίσει την πλάτη.
Στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΦΑΝΚΟ στα διόδια και την Αθήνα έλαμψε δια της απουσίας της.
Δυστυχώς χέρι βοηθείας σ’ αυτό το παιχνίδι συγκάλυψης προσφέρει και το Π.Α.Μ.Ε.. που διατηρεί έναν εμφύλιο πόλεμο με τις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις διασπώντας την κοινή δράση, δημιουργώντας απογοητεύσεις, διευκολύνοντας έτσι την Π.Α.Σ.Κ.Ε. και την Δ.Α.Κ.Ε. να κυριαρχούν στα συνδικάτα. Αν η αριστερά ήταν ενωμένη οι συσχετισμοί θα ήταν τελείως διαφορετικοί, στα σωματεία και στις ομοσπονδίες στα εργατικά κέντρα στην ΓΣΣΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά θα είχε άλλη πορεία, άλλη δράση και άλλη αποτελεσματικότητα.
Το εργατικό κίνημα είναι ανάγκη να χαράξει το δικό του αυτόνομο ταξικό δρόμο σε αγωνιστική κατεύθυνση με συνέπεια, συνέχεια και με γνώμονα μόνο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Η ΡΙΖΟΣΠΑ ΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ θα αντιπαρατεθεί στον εργοδοτικό, κυβερνητικό, συνδικαλισμό και στην κομματική σεχταριστική και διασπαστική πολιτική του Π.Α.Μ.Ε.
Σήμερα από όλο και περισσότερους εργαζόμενους κατανοείτε το αδιέξοδο αυτών των δυο γραμμών μέσα στα συνδικάτα.
Ωριμάζει η ιδέα μιας νέας ευρύτερης συσπείρωσης που θα ξεπερνά τα υπάρχοντα συνδικαλιστικά σχήματα, θα αναζωογονήσει το εργατικό μαζικό κίνημα και θα ανοίξει νέους αισιόδοξους ορίζοντες για το μέλλον. Καταλύτης για την επίτευξης μιας τέτοιας συσπείρωσης είναι η ενότητα δράσης όλων των συνεπών ταξικών ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ δυνάμεων.
Ξεκινήσαμε βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι και ελπίζοντας ότι το δικό μας παράδειγμα θα συμβάλει ώστε η μεγάλη προσδοκία να γίνει πράξη.
Η προσπάθεια αυτή πιστεύουμε ότι θα συμβάλει αποφασιστικά στον αναπροσανατολισμό των εργαζομένων μέσα από την υποχώρηση των αντιλήψεων ότι «όλοι το ίδιο είναι», « ενδιαφέρονται μόνο για τα κόμματα τους», «και σεις οι αριστεροί τρώγεστε μεταξύ σας κ.λπ.» και θα οδηγήσει σε μια δημιουργική ανασύνθεση των απόψεων με όρους αγωνιστικής ενότητας στα πλαίσια μιας νέας στρατηγικής.
Η νέα αυτή στρατηγική δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην συνειδητοποίηση πάνω απ’ όλα ότι αυτός κόσμος αλλάζει δραματικά και γίνεται όλο και πιο σκληρός για τους εργαζόμενους. Ανισότιμος, με μεγαλύτερη εκμετάλλευση, φτώχεια, αλλά και αμύθητο πλούτο συγκεντρωμένο σε όλο και πιο λίγους. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός όπου οι εργαζόμενοι θα μπορούν να καταναλώνουν αυτά που παράγουν.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έδωσε στην ιστορία του μεγάλες μάχες. Με αγώνες, και θυσίες σημείωσε μεγάλες νίκες. Συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση μεγάλων κατακτήσεων όπως το οκτάωρο, το ασφαλιστικό και νομοθετικών ρυθμίσεων όπως ο νόμος 1264/82 που οδήγησαν σε εργασιακή σταθερότητα, καλύτερο εργασιακό περιβάλλον και περιορισμό τις εργοδοτικής παρανομίας και αυθαιρεσίας. Κατακτήθηκε συνολικά ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Το Εργατικό Κέντρο έγραψε την δική του αγωνιστική ιστορία στην δεκαετία 1980-1990.
Σήμερα όλα αμφισβητούνται. Ο καπιταλισμός στην κρίση του γίνετε πιο επικίνδυνος. Η ιστορία μας διδάσκει ότι μετά από μια μεγάλη κρίση πολιτική, οικονομική, θεσμική, τα μονοπώλια για να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν όλο τους το αντεργατικό οπλοστάσιο ακόμα και τον πόλεμο.
Χρειάζεται να γίνει μια νέα αρχή σε μια νέα αταλάντευτη αγωνιστική πορεία.. Αυτή η πορεία δεν θα πρέπει να αποτελέσει την «κολυμπήθρα του συλωαμ» για κανέναν αλλά ούτε και πρέπει να σταθούμε αγκυλωμένοι στο τι έκανε ο καθένας στο παρελθόν. Σε αυτή την νέα προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.
Μέσα από μια τέτοια διαδικασία το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ανάγκη να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση του για να δρομολογήσει, να ρυμουλκήσει τις εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Βασική προϋπόθεση είναι η αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Δεν ωφελήθηκαν ούτε πρόκειται να ωφεληθούν οι εργαζόμενοι όσο η ΠΑΣΚΕ έχει την πλειοψηφία στην διοίκηση χρησιμοποιώντας την ΔΑΚΕ ως δεκανίκι και ως άλλοθι για να δικαιολογεί την απραξία της.
Μια τέτοια επιθετική στρατηγική απαιτεί και ένα διευρυμένο πλαίσιο στόχων και διεκδικήσεων που θα δημιουργήσει τους όρους κινητοποίησης και δραστηριοποίησης των εργαζόμενων.
Στα πλαίσια αυτά η Ρ.Α.Σ. προτείνει:
ΟΙ διεκδικήσεις μας δεν μπορούν να εγκλωβίζονται στις υποτιθέμενες αντοχές και επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης οικονομίας ούτε του ψηφισμένου από τα κόμματα τις Ν.Δ του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ συμφώνου σταθερότητας που επέβαλε η Ευρωπαϊκή ένωση.
Δεν συμφωνούμε στην λογική μισθοί ΄΄Βαλκανίων΄΄ από τη μια και κόστος ζωής Ευρωπαϊκής ένωσης από την άλλη.
-Γενναία αύξηση των μισθών και των μεροκάματων. 60ευρω μεροκάματο 1400 βασικό μισθό
-Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους.
Μείωση του χρόνου εργασίας. 35ωρο(7ωρο-5νθημερο)χωρίς μείωση των αποδοχών.
-Κατάργηση της μερικής απασχόλησης (ενοικιαζόμενοι, συμβάσεις ορισμένου χρόνου και έργου, τετραωριτες) κ.λπ.
-Κατώτερο εγγυημένο εισόδημα ίσο με το 80% του κατώτερου μισθού.
-Κατώτερη σύνταξη στο 80% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη.
-Εξίσωση αποζημίωσης εργατών με αυτή των υπαλλήλων.
-Απαγόρευση των απολύσεων
-Πλήρης νοσοκομειακή και φαρμακευτική κάλυψη για όλους, εργαζόμενους και άνεργους μέσα από ένα ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ.
-Πλήρης και καθολική απαγόρευση της ανασφάλιστης εργασίας.
-σύνταξη με βάση την ηλικία, γυναίκες στα 55, άνδρες στα 60 χρόνια.
-80+20% πλήρης αναπλήρωση μισθού από τις κύριες και επικουρικές συντάξεις.
-Κατάργηση των αντιασφαλιστικων διατάξεων
-35ετια χωρίς όριο ηλικίας.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Από την σημερινή κυβέρνηση δεν περιμένουμε τίποτα. Δεν λείπει το σχέδιο όπως αντιτείνετε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το σχέδιο υπάρχει και είναι βαθειά ταξικό. Αποκαλύφθηκε άλλη μια φορά πρόσφατα στην συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Ο πρωθυπουργός πρότεινε στους πολιτικούς αρχηγούς να συμφωνήσουν σε 5 μέτρα που δημιούργησαν την κρίση για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Για να ξεπερασθεί η κρίση χρειάζονται μέτρα και πολιτικές στον αντίποδα αυτών που μέχρι τώρα εφαρμόστηκαν διαχρονικά από όλες της κυβερνήσεις. Μόνο με την ήτα των κόμματων που υπηρετήσαν αυτές τις πολιτικές και την ανάδειξη της αριστεράς σε πρωταγωνιστική δύναμη μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστικές λύσεις για τους εργαζόμενους.
Μόνο η αριστερά έχει και πρόγραμμα και σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές ώστε την κρίση να πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν.
Από την τοποθέτηση γίνετε καθαρό ότι θα καταψηφίσω τον απολογισμό διότι η διοίκηση δεν ανταποκρίθηκε στα καθήκοντα και τα προβλήματα των εργαζομένων της περιοχής μας.
Καλώ όλους τους Εργαζόμενους του νομού Βοιωτίας να Αγκαλιάσουν και στηρίξουν αταλάντευτα το νέο ενωτικό συνδικαλιστικό εγχείρημα.
